En toen … de dood

De vraag kwam zomaar ineens, op een tieglijk laat moment na een gezellig feestje. “Mama, wanneer is moemoe eigenlijk gestorven? Hoe oud was ik toen?”
Het werd even heel stil in huis, na en dag vol drukte en feestgedruis. Ik vertelde over wat iets meer dan 8 jaar geleden gebeurde. Mats was blij met een antwoord op zijn vraag. Misschien een vraag waar hij al even mee zat.

Het zette me aan het denken zo op blue monday, ook al denk je liever niet na over een eind, zeker niet je eigen eind. En toch, wat moet er allemaal gebeuren als ik ooit het loodje leg (liever laat dan vroeg natuurlijk)?

Dat mijn organen mogen gebruikt worden, dat weet Filip al lang. Als je in je nabije omgeving iemand hebt die haar leven en levenskwaliteit te danken heeft aan een levertransplantatie, dan twijfel je daar niet meer aan. Of ik liefst gecremeerd of gewoon begraven wil worden, geen idee. En wat moet er met de zonen gebeuren, als zowel Filip en ik het leven laten in een ongeval. Het idee alleen al geeft me serieus de creeps, en liefst van al kijk ik meteen de andere richting uit. Maar moeten we er misschien toch eens niet bij stilstaan? Mijn moeder was voorzienend. Ze had een half jaar voor haar dood al een foto op de kast gelegd voor het geval dat. Als het ooit met mij gedaan is, zal het in ieder geval zoeken zijn naar een mooie foto (want die liggen niet voor het rapen).

Er is niet alleen het gewone leven, maar ook een digitale leven dat zich een eigen web gevormd heeft op het internet. Een blog, een aantal mail accounts, Linkedin, Twitter, een Instagram account hier, een Goodreads account daar … en waarschijnlijk nog massa’s dingen tussenin waar ik ooit registreerde om dan in alle stilte verder te gaan.

Wat na de dood? Kan een Facebook profiel blijven bestaan en bestaat er misschien een status: ‘overleden op …’? Op gebied van “levensgebeurtenis” kan dat wel tellen. Mag mijn blog hier tot in de treurnis blijven staan? En wat met al de rest?

Er bestaan al platformen die denken aan de dood. Lifecapsule is er één, een digitale kluis waarin je vertrouwelijke gegevens kan bewaren voor nabestaanden. Wat met je uitvaart, wat wil je bewaren voor het nageslacht aan foto’s, filmpjes en en verhalen, …
Ik mocht die digitale kluis uitproberen. Ik vrees dat ik als veel Vlamingen ben, en de gedachte aan de dood liefst ze ver mogelijk voor me uit schuif (ook al doen we dat beter niet). We hebben dus ook geen uitvaartverzekering, jij wel?

Ik hoop dat hier alles gezegd zal zijn nog voor mijn leven stopt, dat er geen geheimen of loose ends achterblijven. Voor alle zekerheid zeg ik het hier alvast: “Filip, Arne, Mats en Nand, ik zie jullie graag. Jullie zijn mijn leven!”