In het pre-kindertijdperk gingen we er regelmatig eens langs. Gewoon even kijken naar de tijdelijke tentoonstelling of de vaste collectie. Toen Veerle weken geleden op Twitter kaartjes voor het Design Museum weggaf, was ik er net op tijd bij. Het kaartje lag al een paar weken op de kast. Eigenlijk wilden we nog wel een keertje naar Interieur, maar mijn gezondheid en de afstand zeiden kort maar krachtig: “nee!”. Toen ik voorstelde om misschien toch gewoon het gratis kaartje te benutten en nog eens naar een ‘museum’ te gaan waren de twee oudsten er meteen voor gewonnen. En of ik me nu thuis of onderweg ellendig zat te voelen, dat maakte toch ook niet veel uit (zolang ik maar niet moest autorijden).
Zondagnamiddag hebben we playmobil ventjes gezocht in het Design Museum. Voor de kindjes best wel leuk en het was misschien nog leuker om een paar dingen van thuis te herkennen: het Bulo-bureau dat bij de kastjes hoort die in onze living staan (ooit gekocht bij een stockverkoop), een rode Eames elephant in multiplex (wij hebben een plastieken versie) en paar spulletjes bij de Super Normal tentoonstelling.
Voor Nandje was het minder evident, de collectie keramiek van Piet Stockmans zag ik bij wijlen in gedachten tegen de grond gaan. Niet echt peutervriendelijk en rustgevend voor de mama. Volgende keer Nand toch in de Beco duwen zodat zijn grijpgrage handjes onder controle te houden zijn (nu lukte het ook wel maar het was soms met veel gespartel).
Nakeuvelend bij een stukje taart in de Broderie spraken we af dat we binnen een poos (als mama zich beter voelt) nog eens teruggaan. Ik om de tentoonstelling rond mijn favoriete stoel te gaan bekijken, de rest om het Gravensteen eens aan de binnenkant te bekijken.
Een zegje gedaan op Het design museum in Gent