Studerende jeugd …

De spanning stijgt huize vierenveertig. Sinds de oudste zoon aan zijn middelbare schoolcarrière startte is ook de examenstress ons huishouden binnengeslopen. Examenstress, misschien eerder bij de ouders dan bij de zoon, want die zoon … die kent het concept “leren” nog niet helemaal.  ‘s Avonds de belangrijkste leerstof van de vorige les even herhalen? Niet voor de oudste zoon. Thuiskomen van school en even later aan huiswerk beginnen? Niet voor de oudste zoon. Op voorhand een taak afwerken om de last minute stress te vermijden? Niet voor hem. Opdrachten twee keer lezen, om zeker te zien dat je het goed verstaan hebt? Niet … Moet ik nog even verdergaan?

Er was een tijd -heel lang geleden- dat ik verkondigde dat ik nooit ofte nimmer elke avond naast mijn kind zou zitten om het te helpen met schoolwerk. Mijn kind zou zelfstandig moeten werken en zijn plan trekken. En nu … zoveel jaar later, lees en kijk ik verfilmde boeken, neem ik vakantie om samen met zoonlief te oefenen tijdens de examens, ben ik nog voor de examens bezig te controleren of de schriften van zoonlief leesbaar ingevuld zijn (dyslexie, remember?).

Ondertussen tel ik al af naar het eind van de examens (ze zijn zelfs nog niet begonnen), naar een paar onbezonnen weken zonder huiswerk en schoolstress. Ooit had ik het anders verwacht, maar ‘take it as it is’ wordt meer en meer mijn motto en ook al vergt dat soms heel veel inspanning en doorzettingsvermogen van mezelf. Hopelijk is de zoon me ooit dankbaar voor mijn gedrag en vaak dwingende stem, ik hoop het van harte!

Na de examens begin ik in dit boek in de hoop er een beetje wijsheid te vinden. Of heb jij al enige wijsheid in pacht? Ik verneem het graag!