Feeling blue

Slechts 2 dagen werken en de kinderen een ganse week geen school. Het leek een goed vooruitzicht vorige week. We deden van Letter-Fretter en Arne leefde zich drie dagen uit. Ik deed van goede voornemens (of een late lenteschoonmaak) en startte met een “één kast per dag” projectje. Ik deed van bloemschikken en we deden de toer van de kerkhoven. We dronken lekkere chocomelk en Filip en ik zochten vrijdag een dagje rust en ontspanning op.

En toch, toch blijft er hier vanbinnen iets knagen:
Voel ik me soms een verschrikkelijke moeder. Een moeder die (bijna) elke dag – soms met het nodige kabaal – probeert om de twee dyslectische zonen aan het oefenen te krijgen. Zoon één heeft problemen, zowel met Frans als met motivatie. Zoon twee heeft moeite de maaltafels onder de knie te krijgen. En dus had moeder een weekplanning voorzien. Elke dag een beetje oefenen. Dat dat beetje oefenen keer op keer vooraf gegaan wordt met het nodige verzet en uitstelgedrag, dat is er teveel aan. Dat dat beetje oefenen na 5 minuten al gevolgd wordt met “Hoe lang nog?”, dat is er ook teveel aan. En ja, dan voel ik me weer de slechterik. Ik las pas nog dit boek (nadat Arne het las), pakkend en voor een stuk herkenbaar.

Voel ik me soms slecht in mijn vel zitten. De laatste maanden zijn er wat kilo’s aangekomen, mijn broeken zitten wat strakker en toch kan ik het snoepen niet goed laten (suikerverslaving zekers?). Een dagje sauna en vooral dat laatste uurtje in het “naakt-gedeelte” maakten me alleen maar meer onzeker over dat lijf. Het leek of alleen zonnebankbruine, getatoeëerde en slanke exemplaren het “naakt-gedeelte” van de sauna bevolkten. En ik voelde me bleek, dik en helemaal niet gespierd. En ik word er natuurlijk niet jonger op. Het begin van de aftakeling, nietwaar?

Voel ik dat het soms gewoon teveel is. Vier dagen op de vijf werken, en die vijfde dag rushen om de rommel in huis weg te werken, op tijd aan school te staan, met één van de zonen naar de kine te rijden. Vier dagen op de vijf voor 7:40u de deur dicht trekken, om ze ten vroegste om 8:15u terug te openen en me op de wereld van huiswerk en huiswerkonwilligen te storten. En het weekend, dat lijkt ook altijd erg beladen.

Ik heb gewoon zin in een winterslaap (want de herfst is echt niet mijn favoriete seizoen). Zin om me voor een poosje terug te trekken in een cocon, met veel lekkere thee, een stapel boeken en een berg dekens. En alleen maar makkelijke kinderen. Mag ik?

Einde klaagmodus, een herfstdipje zekers…