Voor alles een eerste keer

Terwijl ik geniet van een mooi Valentijnsboeket op tafel een misschien saaie blogpost over de gezondheid en zo, maar ik wilde hem toch neerpennen.

Afwijkende bloedwaarden, en de huisarts vond niet meteen iets, dus opperde ik of het misschien nuttig kon zijn mijn darmen te laten nakijken. Voor alles een eerste keer, en zo ging ik twee weken geleden op consultatie bij de gastro-enteroloog om twee dagen daarna al terug te mogen voor een coloscopie. Mijn darmen hadden grondig nazicht nodig.

Er hing een apart sfeertje in de auto toen mijn vader me naar het ziekenhuis bracht (zelf mocht ik niet autorijden omdat ik even in slaap moest en dus niet zelf naar huis mocht rijden). Het zal ondertussen tien jaar geleden geweest zijn dat hij hetzelfde traject aflegde met mijn moeder, naar hetzelfde ziekenhuis, voor hetzelfde soort onderzoek én met slecht nieuws resultaten. Ik heb vaak aan mijn moeder gedacht, toen ik in totaal 3,5 liter vies spul moest drinken – de merknaam van de waterflessen waar het inzat compleet onwaardig. Mijn moeder kon amper een glas water in één keer uitdrinken, laat staan iets met zo’n smaakje, het moet een hel voor haar geweest zijn. Een voormiddag drinken, wandelen, lezen, naar de Madammen kijken op TV en op toilet zitten om nadien voor de allereerste keer in mijn leven onder lichte narcose gebracht te worden. De details bespaar ik je, ik sliep trouwens (hoewel ik best op dat schermpje had willen zien hoe mijn lijf er nu aan de binnenkant uitziet). Het enige dat ik me herinner is een spuitje met verdoving, om zo’n anderhalf uur later wakker te worden op de kamer.

De schrik die ik op voorhand had voor dat onderzoek was ongegrond. En als je al drie kinderen op de wereld zette, maak je er ook niet zoveel meer van om met de billen bloot te liggen voor een dokter.

‘s Avonds kwam de dokter met een eerste verdict, ontstekingen in mijn darmen. Wat ook mijn vermoeidheid kan verklaren en vooral die afwijkende bloedwaarden.

Ondertussen zijn we twee weken verder, weet ik ook dat het alleen om een ontsteking gaat (met Crohn-like symptomen). Acht weken medicatie en op mijn eten letten en dan zou ik ervan af moeten zijn. Hopelijk verdwijnt samen met de ontsteking ook de vermoeidheid en de zware -soms duizelige- kop. Ik hoop het van ganser harte!
Dat de spanning in mijn lijf blijft schuilhouden zal ik er maar bijnemen. Misschien moet ik gewoon vriendschap sluiten met die spanning want ik krijg sterk het gevoel dat het een blijver is.
De weegschaal geeft ondertussen ook minus 7 kg aan, ook dat mag stilletjes aan gaan stoppen want mijn kleren beginnen aan alle kanten te slobberen, zonder ceintuur kan ik zelfs niet meer buitenkomen. Mijn gewicht is klaar voor de zomer, nu de rest nog!