Arne is al bijna acht, maar toch kampt hij nog met kleine ongelukjes. Vorig jaar nog postte ik iets over de plaswekker die we gebruikten om hem ‘s nachts droog te krijgen. Met succes, zijn bed is sindsdien altijd droog gebleven. Alleen overdag heeft hij nog heel makkelijk natte vlekjes in z’n onderbroekje. Niet veel, maar altijd een beetje. Na dokter, kinderarts en kine dacht ik dat het misschien eens de moeite was om aan te kloppen bij een kinderuroloog want ik was het beu. Elke dag de ongerustheid, hoe gaat het vandaag geweest zijn (vooral bij uitstappen ed) en toch ook wel de schrik dat hij zal uitgelachen worden.
Gisteren vertrokken we met goede moed naar het ziekenhuis. Bij de uroloog het hele verhaal gedaan, en we kregen meteen het antwoorden dat kinderen – zoals Arne – die soms zo gecontreerd bezig zijn, de signalen van het moeten plassen negeren of gewoon niet opmerken. Mooi verhaal, alleen dat Arne ook kleine ongelukjes heeft als hij niet gecontreeerd met iets bezig was (ik merkte bij de dokter dat z’n onderbroekje een heel klein beetje nat was, en dat moet dus gebeurd zijn tussen het moment dat we thuis vertrokken en we bij de wachtzaal toekwamen. Voor zover ik weet, was hij toen nooit van de wereld door extreme concentratie …). Op mijn laatste opmerking, kon de dokter assistent geen echt antwoord geven.
Ik kreeg het antwoord dat dit allemaal niet abnormaal is en dat Arne zijn blaas waarschijnlijk nog niet “uitgerijpt” is, ook gezien het late tijdstip waarop hij ‘s nachts droog geworden is. Medische onderzoeken nu al zouden traumatisch zijn en in dit stadium nog niet aangeraden. Blijkbaar komen er wel vaker gelijkaardige gevallen in het ziekenhuis langs, dus zoonlief is lang niet de enige (mag ik nu opgelucht adem halen?). Binnen een jaartje nog eens terugkomen als het echt niet betert, en ondertussen? Regelmatig Arne eraan herinneren om naar het toilet te gaan, voor alle zekerheid deftige reservekleren in school achterlaten en nog wat extra wasmachines draaien … Wat speurwerk heeft me ook geleerd dat er trilhorloges bestaan die overdag om de paar uur een seintje geven dat het tijd is om te plassen, misschien moeten we er zo eentje aanschaffen. En met Arne heb ik onderweg naar huis een paar afspraken gemaakt, want na al die tijd lijkt hij immuum geworden voor de nattigheid …
Frusterend soms toch, dat je hulp zoekt, maar toch geen duidelijke antwoorden krijgt. Dat de maatschappij wel verwacht dat er aan zulke problemen iets gedaan wordt, dat de geneeskunde alleen maar zegt om het extra tijd te geven. Gelukkig ook dat er ook juffen zijn die elk kind nemen zoals ze zijn met hun kleine of grote onvolmaaktheden.
En waarom ik dit hier nu neerschrijf? Ik merkte dat mensen vaak op mijn blog terechtkomen nadat ze zochten op plaswekker. Mama’s zoals mij misschien die wanhopig zoeken naar een oplossing voor hun zoon of dochter.
2 zegjes gedaan op kinderuroloog