Soms lijkt het of je kinderen voor je ogen groot worden, zonder dat je het echt ziet of beseft.
Nand is net de 9 maand gepasseerd. Hij heeft z’n mobiliteit ontdekt en raakt nu op z’n eigenste manier overal in huis (beneden toch). Hij schuift verder op z’n buik terwijl hij met één voetje afduwt. Een gigantische stofvod lijkt hij wel (zeker toen ik vanmorgen z’n pyjama zag na wat rondgeschuifel). Het ene moment zit hij braafjes op de mat te spelen, niet veel later hoor je hem grommen en kreunen (bewegen lijkt voorlopig echt wel op zware krachtpatserij) en zit hij aan de andere kant van de woonkamer.
En toch lijkt het nog steeds gisteren dat een klein gerimpeld ventje uit m’n buik gerold kwam …
En dan is er nog Mats. Hij sliep nog steeds met een pamperbroekje, tot een paar weken geleden het pak broekjes op was en een pamper van Nand toch echt wel te klein leek. “Ik slaap wel zonder pampertje” was het antwoord. “Ok”, zei mama (maar dacht in haar achterhoofd: “oh neen, nu moet ik ‘s nachts niet alleen voor Nand uit bed, maar ook nog eens voor Mats om lakens te verschonen”. ) Misschien dat ik wat meer vertrouwen moet hebben in m’n kinderen, want wat blijkt: ondertussen slaapt Mats nog steeds zonder pamper. Ik laat hem rond 23u wel nog even plassen (ook al weet ik dat elke kinesist me zou afschieten) en ‘s morgens is z’n bed kurkdroog. Raar, hé dat kinderen zo kunnen verschillen. Arne was 6 toen we na ettelijke dokters- en kinebezoeken met behulp van een plaswekker de pamperbroekjes achterwege konden laten.
En dan is er nog eens Mats. Vorige week lazen we een boekje over Sam de schildpad die leert fietsen.
Gisteren was er ons buurmeisje en klasgenootje van Mats die met haar mama aan het oefenen was om zonder wieltjes te fietsen. Deze middag was er dan ons nichtje dat vertelde dat ze een nieuwe grotere fiets had gekregen en volop aan het oefenen was om -jawel- zonder wieltjes te rijden. En deze namiddag?
Toen heeft papa de wieltjes van z’n fietsje gehaald, een stok achter z’n zadeltje gestoken en zijn ze in het straatje van vava gaan oefenen. Een half uurtje later telefoon van papa, of mama even uit het raam wilde kijken en wie zag ik 100 meter verderop fietsen zonder wieltjes en zonder papa: Mats!
Hip hip hoera!
En Arne, die wordt met de dag groter!
Gek toch, ik herinner me de tijd dat een uur aardrijkskunde maar niet voorbij leek te raken, ondertussen raast het leven als een wervelwind aan ons voorbij. Zou het niet fantastisch zijn om zo af en toe de tijd even op “pauze” te zetten en gewoon te genieten …
