“Au!”, roept Arne. “Au, au!”
Mama kijkt op en ziet Arne met een verwrongen gezicht zitten op de speelmat. “Pijn gedaan?” vraagt mama. “Op een speelgoedje gestapt?”
“Ja, mama, op een treinspoor.” is het antwoord, “En nog wel op het randje van dat treinspoor.”
Op mama’s gezicht verschijnt een kleine glimlach. “Mama, dat doet wel pijn, hé”. Een gezichtje kijkt mama vol verwachting aan …
“Moet ik er een zoentje op geven?”
“JAAAA, mama!”
Zou er al een wetenschapper onderzocht hebben wat nu juist het effect is van die “mamazoentjes”? Toen ik een paar jaar geleden het antwoord kreeg: “Maar mama, die zoentjes helpen niet meer” dacht ik “Arne wordt groot”. Ondertussen hebben die zoentjes hun heilzame kracht hervonden en ik kan je garanderen … hier worden elke dag nog veel zoentjes uitgedeeld aan klein en groot.
