Ikke, een carrièrevrouw? No way!

Work – life balance, ‘t is geen makkelijke. Helemaal niet, en alle ballen in de lucht houden is een serieus huzarenstuk. Een hele poos geleden zat ik met een vriendin aan tafel en ging het over carrière maken. Ik zie mezelf helemaal niet al een carrièrevrouw. Zij zag het echter anders. De vragen die ze me stelde, deden me toch nadenken.

Ben jij na de werkuren nog met het werk bezig? Eerlijk gezegd, regelmatig. Soms is het om gewoon een beetje bij te blijven met mijn vakgebied, soms omdat er weer een nieuwe planning klaar moet voor de teams en heel vaak omdat al die werkbeslommeringen blijven malen in mijn achterhoofd. Privé en werk gescheiden houden? Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik droom er soms over, en dat zegt genoeg.

Blijft er nog wat tijd over naast dat werken? Goh, als je ‘s morgen voor 7:20u de deur dichttrekt (én steevast verweten worden: “Moet je nu weeral zo vroeg vertrekken?”) om dan ‘s avond ten vroegste pas om 18:30u terug te zijn, dan blijft er niet zoveel tijd over. Zeker niet als er daar ‘s avonds nog een paar jongens de nodig huiswerk-aandacht nodig hebben en ik al één avond op de week geheel uit eigenlijk beweging “Woord” volg aan de academie. Ik werk wel part-time, voor zoverre een 4/5e werkritme tegenwoordig nog als part-time beschouwd wordt. Die extra dag gaat op aan huishouden, strijk, kinderen en vooral veel rondgerij. Ik vraag me altijd af wanneer die full-time werkende moeder al die doktersafspraken en kappersbezoeken plant.
Drie uur onderweg per dag, alles bij elkaar opgeteld maakt dat ik een flinke full-time van huis ben. Dat manlief meestal nog veel later dan mij thuis is, maakt het er niet makkelijker op. Grootste verschil? Als ik weeral tot 18u in een meeting heb gezeten voel ik me schuldig dat ik pas om 19:20u thuis ben en dat ik niet met hen -zoals beloofd- naar onze nieuwe bibbus kon gaan in ‘t dorp. Manlief, die kent geen schuldgevoel.

Overuren? Die zijn er, en in mijn sector zijn die niet vergoed. Maar als je je als ondertekende verantwoordelijk voelt voor het project en de daaraan verbonden deadlines dan doe je wel eens een efforke, of twee, of drie … zeker als je daar ook een stel developers zitten hebt die even goed hun best doen om iets af te krijgen. Af en toe neem je je voor dat het gedaan moet zijn met die overuren … tot de volgende deadline eraan komt natuurlijk.

Compensatiegedrag? Meer dan genoeg, hoewel ik me ook vaak gewoon een slechte moeder voel. Zo eentje die om ‘t minste uit haar krammen schiet. Zo eentje die keer op keer belooft dat ik wel aan die spreekbeurt over “Biodiesel en Bio-ethanol” help werken (en ja, hij heeft dat onderwerp zelf gekozen … hij weet er hoogstwaarschijnlijk meer over dan ik). Keer op keer, even vaak moet zeggen dat het niet meer lukt wegens te laat thuis of te druk of te moe, of … Mag ik zeggen dat ik blij ben dat ik dan op z’n minst op mijn vrije dag en tijdens het weekend wel tijd heb voor de kinderen (ik zie sommige lezers al met hun ogen draaien, I know). Tijdens het weekend kan ik ze naar de tekenschool rijden, de zwemles of het reddend zwemmen. De buitenschoolse activiteiten op schooldagen zijn beperkt tot logo voor de twee dyslecten onder ons. Meer kan er echt niet bij en ik wil de grootouders er niet nog eens extra mee belasten.
We gaan wel vaak weg de laatste paar jaar, altijd heel betaalbare autovakanties in vakantiehuisjes waar we zelf koken (Filip kookt graag). Ik heb die momenten echt nodig, momenten om tot rust te komen (en de echtgenoot te verplichten ook vakantie te nemen, ik ben eerlijk). Een poos geleden kwam een collega met de term “minimum viable mom” af (afgeleid van het minium viable product), ik denk dat dat mijn baseline wordt.

Ambitie? Goh, tot op een bepaald niveau misschien. Een managementfunctie heb ik nooit geambieerd. Dat zijn de mensen met de mooie woorden, maar als het op werken aankomt… ;-). Hoewel mijn werkagenda meer en meer op een managementagenda begint te lijken (gelukkig ben ik wel begonnen met vergaderen als werk te beschouwen). Belangrijkste is dat ik weet waarmee ik bezig ben (of dat hoop ik toch), dat ik gewaardeerd word, dat ik weet waarover ik spreek en dat die 17 jaar in het internetwereldje me wel wat geleerd hebben. Waar ik binnen 10 jaar wil staan? Geen idee, we zullen wel zien waar de toekomst ons brengt.

Af en toe valt er eens een bal uit de lucht, de ene keer met wat meer schade dan de andere keer. Het heeft me geleerd dat af en toe wat gas terugnemen of aan de alarmbel trekken niet slecht is. Het heeft me ook verplicht keuzes te maken en af en toe “nee” te zeggen (hoe moeilijk ook). Zo ben ik vorig jaar gestopt met fruit schillen op school. Het heeft me ook verplicht poetshulp in huis te halen. Op vrijdagavond om 20u nog aan de schoonmaak beginnen, ik heb het nog een poos geprobeerd. Nu ben ik gewoon blij als ik de strijk bijgewerkt krijg.
En als ik achter sta met mijn Goodreads reading challenge, dan weet ik dat ik in de gevarenzone terecht kom want dan maak ik te weinig tijd voor ontspanning en rust. Momenteel staat de wijzer in de oranje zone, naar mijn gevoel.

Bloggen blijft voor mij nog altijd pure ontspanning, een uitlaatklep, zeker geen bron van inkomsten. Als ik soms eens iets mag testen met de kinderen, of we worden uitgenodigd voor een event, dan ga ik er alleen op in als het ons ligt. Niks moet, alles mag en we doen alleen wat we leuk vinden (zoals de #boostyourpositivity actie). Soms ik heb ik het moeilijk met de commercialisatie van het hele bloggebeuren maar daar gaat deze post niet over (als je echt wil weten waar ik de kleren van de zonen kocht, moet je het gewoon maar vragen).

Trouwens, een carrièrevrouw die blogt? Dat bestaat niet. Het bewijs dat ik geen carrièrevrouw ben, toch?

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Geplaatst in Alledaags. Bookmark de permalink.

3 zegjes gedaan op Ikke, een carrièrevrouw? No way!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *